Από τα 'δεξιά' ο Σαμαρας??

Η αλήθεια είναι ότι η εκλογή στη Ν.Δ. είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Όπως και να το πάρει κανείς - κάποιος που ενδιαφέρεται - θα βρεθεί μπροστά σε γόρδιο δεσμό.

Ας το δούμε κομματικά: ο κύριος Σαμαράς, αν και είχε πορεία η οποία οδηγούσε με μεγάλη σιγουριά στα ψηλότερα αξιώματα του κόμματος, κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα το 1993, και όσο και να υποφέρουν οι Έλληνες από συλλογική απώλεια μνήμης, μια τέτοια πολιτική κίνηση δεν μπορεί να ξεχαστεί.  Η κυρία Μπακογιάννη ξεκίνηση την πολιτική της καριέρα ως κόρη του πατέρα της - πιο συγκεκριμένα, ως προσωπάρχης του υπουργικού γραφείου του πατέρα της στο - τότε - Υπουργείο Συντονιμού κατά την τελευταία θητεία της Ν.Δ. πριν από το 1981.  Έκτοτε, η εξέλιξή της είναι λίγο ως πολύ γνωστή, βουλευτής, Δήμαρχος, Υπουργός Εξωτερικών.  Αντίστοιχα, ο Παναγιώτης εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος το '82 και το '86, βουλευτής με λίστα το '90.  Εκλέχτηκε πάλι βουλευτής το 2000 και νομάρχης το 2002 και το 2006.  Αποτέλεσμα: ο πιο κομματικά "αυτοδημιούργητος" είναι ο Πανίκας.

Ας το δούμε αντιπολιτευτικά: ποιος μπορεί να κάνει καλύτερη αντιπολίτευση;

Εάν αξιολογήσουμε την τηλεοπτική απραξία [ή τουλάχιστον περιορισμένη εμφάνιση] του κου Σαμαρά στην στήριξη της κυβέρνησης της Ν.Δ., τότε το δίδυμο Μπακογιάννη-Ψωμιάδη είναι εκτός συναγωνισμού.  Η απουσία του Μεσσήνιου πολιτικού από τα τηλεοπτικά κανάλια ήταν εντυπωσιακή.

Η κομματική πορεία του κου Σαμαρά έχει πληγεί αμετάκλητα μετά από τις κινήσεις του '93 και του '95.  Αναφορικά με το 1993, τα περισσότερα είναι γνωστά, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι οι προβλέψεις του τότε Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Warren Christopher ότι εκτιμά ότι θα υπάρχουν εκλογές στην Ελλάδα κατά το φθινόπωρο [οι εκτιμήσεις είχαν γίνει την άνοιξη του '93].  Περαιτέρω, σε τι βοήθησε η ενέργεια του Σαμαρά να ρίξει την Κυβέρνηση το '93, αφού έτσι κι' αλλιώς η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε μια προδιαγεγραμμένη πορεία.  Δεν μπορούσε να ξαναεκλεγεί.

Προχωρούμε πιο κάτω:  ας δεχθούμε την υπόθεση εργασίας του Σαμαρά ότι στην ουσία έριξε τον Μητσοτάκη επειδή ήταν διαπλεκόμενος.  Στον Έβερτ γιατί δεν έδωσε την ευκαιρία να εκλεγεί το 1995, καθώς υποστήριξε την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για την προεδρία της Δημοκρατίας [τον Σταφανόπουλο];
Εάν ήταν δίκαιος, θα μπορούσε να ρίξει ΚΑΙ το ΠΑΣΟΚ το 1995 και κατά κάποιον τρόπο να ισοφαρίσει το σκορ.  Σε τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να πούμε πως εισάγει κάτι καινούριο και πραγματικά να τον ακολουθήσουμε.
Αξίζει επίσης να θυμηθούμε πως το ιδεολογικό στίγμα της Πολιτικής Άνοιξης δεν ήταν ακριβώς αυτό που θέλει να μας πείσει ότι είναι σήμερα ο κος Σαμαράς.  Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Πολιτικής Άνοιξης ήταν ο κος Λεντάκης, βουλευτής της ΕΔΑ.

Καλό θα ήταν λοιπόν να μην ξεχνάμε.